Nje dite si gjithe te tjerat…

Ishte nje dite si gjithe te tjerat…Pakez e vrenjtur por pa shi .
– Te pakten me mire keshtu se me ate diellin pensionist qe me lodh koken; – mendoi Fatima.
Kishte nje freski çliruese dhe nje ere bari jeshil e toke neper ajer.Pranvera dukej sikur donte te vinte por ende s’e kishte vendosur ne ishte gati per kete sipermarrje apo jo..
Keshtu mendonte Fatima te pakten , sepse kishte kohe qe moti dukej sikur luante ngriva shkriva dhe nuk po e merrte vesh se ç’behej…
Doli per te pastruar pakez trotuarin perpara shtepise se tyre..E kishte zakon ta bente kete gje , perdite madje dhe dy here ne dite edhe sepse i pelqente se e qetesonte por edhe sepse ne ate rrugice te asaj mehalle te vogel dhe te harruar nga qyteti vete , pastertia dhe mirembajtja e shtepise qe nje nga te paktat gjera qe grate mund te kontrollonin vete, kesisoj ishte e rendesishme per to…Pastaj kush rrinte e degjonte dhe qesendite e trillimet e mburrjet e komshijeve llafazane ,se kush e mbante me mire shtepine…
Sperkati mire trotuarin me uje dhe filloi te veshtronte ujin qe rridhte furishem sa andej kendej…Teksa shihte ate rreke te vogel te sapokrijuar ju kujtua lumi i vogel por ujekulluar i vendlindjes se saj.
Kishte lindur para 42 vitesh ne nje fshat te vogel ne juglindje, ne nje shtepi me 7 femije te tjere , ku perveç nenes dhe te jatit , kishte pasur dhe gjyshen e gjyshin dhe familjen e xhaxhait ..Nje familje e madhe mund te jape pershtypjen e nje vendi te hareshem , por te pakten per Fatimen nuk kishe qene e tille.Qe ne vogeli ishte detyruar ti nenshtrohej rregullave te ashpra te jeteses qe i kishte si dhurate e te lindurit femer.Nuk e kishin lene te shkonte ne shkolle pas fillores sado qe ajo kishte dashur shume te arsimohej duke i thene se pak nga pak po i afrohej koha e fejeses..Ne moshen 14 vjeçare e fejuan me djalin e xhaxhait , pa i dhene askurfare te drejte per te kundershtuar apo folur.
Familja e saj nuk ishte ne gjendje ndaj edhe pas marteses ajo vazhdoi te qendronte bashke me bashkeshortin dhe kusheririn e saj ne te njejten shtepi ku kish lindur.
Fatima nuk qe njeri qe ankohej , ndaj duket se fati “ja morri doren” durimit te saj dhe i dhuroi asaj 3 femije rrjesht vit pas viti secili me sakatlleqet dhe handikapet e tija .Te 3 femijet nuk i rezistuan shume kesaj bote dhe mbyllen syte shume shpejt pa vuajtur shume fatmiresisht.
Asokohe i shoqi kishte gjetur nje pune si punues bakri ne nje lagje te vogel ne Stamboll , ku do te qendronin prane nje te afermi te tyre.Fatima u gezua, se paku do te largohej nga shtepia ku jeta e saj kishte pasur nje nxirrje konstante .
Ishte vetem 18 vjeçe , por dukej si 40.Beli kishte filluar ti kerrusej , fytyren e kishte te nxirre dhe plot quka e rrudha te sapodala, trupi i kishte marre disa deformime nga lindjet e shpeshta, trajtimi i keq dhe stermundimet qe i beheshin.
Por Fatima nuk ankohej, ishte e kenaqur sepse do te shkonte ne Stamboll ne qytetin e madh , ne token qe shume vendas te tyre e pershkruanin si te arte per te gjitha mundesite e mira te jetes qe te premtonte.Ndjente shkelmat e femijes se saj ne bark dhe lumturohej kur mendonte se do te kishte mundesine ti dhuronte “asaj ” nje jete me te mire , nje jete me premtuese.

Nuk e dinte ne ishte vajze apo djale , por asaj i thoshte zemra se do qe “vajze”…

Nje gje qe u vertetua , pas disa muajsh te ardhjes se tyre ne Stamboll.

Fatima u deshperua kur pa se dhe ne shtepine e saj te re , nuk kishte asnje ndryshim ne jeten e saj.Serish jetonin 15 veta ne nje shtepi te vjeter 2 kateshe dhe asgje nga e perditshmja e saj e perbere nga : druri i te shoqit , goditjet ne koke dhe mesymjet e te gjithe njerezve te tjere te shtepise ne te ashtuquajturen jeten e saj nuk ndryshoi..

Por kete here ajo kishte diçka te bukur , te shenjte , te delire , nje engjell prane vetes , te bijen Dilaren , nje vogelushe syzeze e e buze trendafil , me kica te vegjel te bardhe si bora..Ajo e kishte gjetur diellin e saj tashme , ndaj nuk kishte me ftohte..

E mbronte te bijen me fanatizem , ndaj te gjitheve .E bija ishte si te thuash pasqyrimi i tere shpresave, pritjeve , fantazive te saj me te mira per jeten ndaj ishte shume e rendesishme per te te ishte sa me e mbrojtur dhe e paprekur, e patrazuar.

– Sepse se paku ,endrrat jane te lira ne kete mynxyre jete dhe si te tilla duhet te jene te paprekura, te pabezdisura,- mendonte ajo me pathos.

Dilara u be nje vogelushe shume e lezetshme , bukuroshe dhe mendjekthjellet , nje nxenese e shkelqyer .. Nuk kishte krenari me te madhe per Fatimen , nuk kishte gaz me te madh per te , sesa te shihte te bijen , kete femije kaq te mire e te mbare , te plotesonte kaq mrekullisht te tera aspiratat e saj per jeten, te tera pritjet e saj , te tera shpresat e thyera aq pameshirshem nga te gjithe njerezit perreth.

Por nuk qe e thene , te vazhdonte shume gjate.I jati e hoqi Dilaren nga shkolla menjehere pas fillores , po ashtu si dikur kishte vepruar i jati i Fatimes me te ..Fatima ndjeu ti thyej e tere qenia ne copa , ndjeu nje deshire dhe force te papermbajtur per te helmuar dhe me pas djegur shtepine me gjithe njerezit ne te..Do ti djeg , keta minj , keta zvarranike ,- thoshte- nuk do jua lejoj kete kenaqesi…

Por Dilara doli me e forte dhe e zgjuar seç e priste e jema dhe me ndihmen e Fatimes vete filloi te mesonte fshehurazi dhe kesisoj mbaroi shkollen tetevjeçare dhe te mesme me ndihmen e shoqeve dhe mesuesve gjithashtu me korrespondence.Te pakten per kete gezohej qe kishin ardhur ne Stamboll , Fatima sepse ne fshatin e tyre as qe behej fjale per mundesi te tilla.

Nje dite te bukur degjoi Dilaren teksa fliste plot me perdellim per universitet e mrekullueshme angleze dhe te ardhmen e shkelqyer qe ato shkolla pregatisnin per nxenesit e tyre.Vetem se keto ishin vetem endrra sepse ishin shume te shtrenjta keto shkolla.

Fatimes i ishin rrembushur syte plot teksa kishte pare vrullin dhe gezimin e te bijes te ndalonte aq kobshem..Sa te dobet dhe te kote e kishte ndjere veten ato momente.

Dilara donte te behej doktoreshe ose psikologe mbase dhe shkrimtare.Donte ne nje fare menyre te kuronte shpirtin e vdekur dhe te fikur te te jemes dhe te vetin gjithashtu.

Por kembanat e rrezikut kishin filluar te binim shume me force madje per Dilaren.I ishte gjetur dhe asaj me ne fund kismeti , fort i mire madje , te pakten ashtu thoshte i jati.

Nje burre i ve , 45 vjeç , kishte dhe 3 femije , por ani sepse ishte shume i pasur dhe jetonte ne mes te Berlinit.Ku te gjente rast me te mire se ky e bija??

Fatima ndjeu ti dridheshin kellqet, ti erreshin syte dhe ti rrihte zemra sikur do ja shqyente kraharorin..Dilara e saj bukuroshe dhe eremire, e brishte dhe e zgjuar ,vogelushja e saj e embel 18 vjeçare ti shkonte symbyllur ketij plakushi robine me kembet e saja???

Kjo nuk qe e mundur , nuk do te ndodhte kjo gje.Po çfare mund te bente valle , çfare zgjidhje mund ti jepte ketij çasti te tmerrshem mes gjithe paforces dhe pamundesive te saj??

Si ne enderr ju kujtua nje thashethem qe endej prej ditesh neper lagje per femijen e nje burri fort te pasur , qe kishte vite qe lengonte ne makinen e dijalizes .I jati kishte premtuar nje shume te majmur per donorin e veshkes se te birit.Syte i ndriçuan plot marrezi dhe doli si e shperfytyruar ne rruge , duke harruar te vishte dhe pallton .Frynte nje ere e akullt, por asaj aq i bente , ajo vraponte e vraponte pa marre fryme.Arriti ne spital dhe me nje fryme shkoi drejt dhomes se te semurit.Aty pa te jemen e te semurit dhe i tha se ishte gati te dhuronte veshken e saj per te birin .Gruas perballe in ndriçuan syte plot gezim dhe sakaq lajmeruan doktorin.Pas disa analizave doli se Fatima qe donore e mundshme per te semurin.

Fatima u tregua e gatshme per t’ju nenshtuar operacionit ,dhe vuri si te vetmin kusht marrjen e pageses perballe noterit perpara operacionit.

Sa per ata te familjes , genjeu ata se do te shkonte per vizite tek disa te afermit e saj per disa ore.

Operacioni kaloi mire , vuajti goxha kur po i dilte narkoza dhe kishte mjaft dhimbje , por nuk u ankua fare dhe madje dukej mjaft e lumtur.Sipas doktorit duhet te rrinte ne spital dhe dy dite te tjera , por ajo nga darka , u largua fshehurazi nga spitali.Edhe aq majde dhe pati frike se mos zhdepej ne shtepi per vonesen.

Ne darke e morri te bijen ne dhome, e futi ne kraharorin e saj dhe ja shpupurisi floket plot hare.Pastaj pasi i beri shenje me dore te mos nxirrte asnje ze ,nxorri nga kraharori nje tufe me leke dhe ja zgjati te bijes.Ja mbylli gojen se bijes se shashtisur , duke i thene te mos e pyeste se nga i kishte gjetur leket, por te arratisej sa me shpejt te qe e mundur nga shtepia dhe se shpresonte se me keto leke mbase nuk do te shkonte dot tek ato shkollat qe donte aq shume te shkonte por se paku do ta kishte te mundur te largohej jashteshtetit dhe te fillonte nje jete te veten aty.Teksa fliste keshtu syte ju mbushen plot me lot , por njekohesisht qeshte plot gjalleri.

E bija u largua pas nje jave.Ne shtepi ra zia dhe e bija si e larguar nga shtepia u quajt si ” e vdekur” dhe e fshire nga defteri per familjen , si nje femije i keq, i pabindur dhe “faqja e zeze” qe kishte tronditur nje here e pergjithnje si nderin ashtu dhe “xhepin ” e familjes duke kundershtuar dhe fatin ” e arte” berlinas , qe i jati i kishte zgjedhur .

Fatima qante pa pushim , por sa here ishte vetem nje buzeqeshje e hidhur , sa edhe triumfante i pershkonte fytyren..Se paku , vogelushen e saj e kishte shpetuar , i kishte dhuruar nje jete tjeter.Mbase nuk do ta shihte ate me kurre , por se paku e dinte se vajza e saj e zgjuar do te behej e zonja e jetes se saj dhe vendimeve te saj, po aq sa dhe e endrrave te saj.

Keto po mendonte Fatima teksa po fshinte trotuarin perpara shtepise.

Qe pasdreke dhe gjindja flinte..I shoqi ende nuk kish ardhur..

Ishte mbase nje dite si gjite te tjerat , por ama shume me e mire se sa shume te tjera sepse Fatima e ndjente tashme prej kohesh se kishte triumfuar te pamunduren , se paku per shpresen e saj te vetme te mbetur ne jete, te bijen…

Kjo e beri dhe nje here te vinte buzen ne gaz dhe ti jepte nje vrull qe e shprehu duke i meshuar fsheses plot me force.Me pas , me po ate hov u fut brenda.

I duhej te shpejtonte , po vinte mbremja dhe kishte ende shume pune per te bere…

Eni Turkeshi

Floriani pa mbiemër …

Floriani është 15 muajsh, por “nuk ka mbiemër”. Floriani fle në të njëjtin djep që ka përkundur të ëmën, kur ajo ishte e vogël dhe kur askush s’kishte menduar ta shiste, e me paratë e fituara nga trupi i saj të luante bixhoz. Ai nuk do t’ia dijë se dërrasat e kullës kush e di sa vjeçare kërcasin gati në të shembur sa herë që dikush përkund djepin e tij. Floriani fle, në të vetmen dhomë me dritë elektrike të kullës së shembur të Barmetajve në Shëngjun të Klosit. Ai ende nuk e ka kuptuar që në dhomën ngjitur ka dhënë shpirt e prerë në mes prej plumbave e ëma, Valentina, 20 vjeçe… Floriani fle, mes erës së kalbur të dërrasave dhe shtrojave, që shërbejnë si mbulojë e strehë për 7 pjesëtarët e mbetur të familjes së tij. Mes rrënojave që e ëma kishte menduar t’i ndryshonte, për t’i bërë më të sigurta për të, me ato pak para që tutorët i kishin lënë të mbante e që u kthyen t’ia merrnin bashkë me jetën.
Floriani nuk ka mbiemër, askush nuk i ia njeh të atin dhe ai vetë kurrë nuk ka për të njohur të ëmën. Nëse do të jetë me fat e nuk do ta lënë në mizerie, ai do të jetojë aq shumë sa të dëgjojë, por kurrë nuk ka për të kuptuar mynxyrën. Ai është bir i një nëne që u shit rrugëve dhe i një babai që bleu. Viktima më e fundit e varfërisë e mjerimit në shtëpinë e Barmetajve në fshatin Shëngjun, 7 kilometra larg Klosit e mijëra kilometra larg atij që jemi mësuar ta quajmë qytetërim, e që kurrë s’kishte dëgjuar për Florianin. Derisa kurrkushi Urim Jahja, vendosi të sharronte në mes me dhjetra plumba të ëmën, që vraponte në korridoret e errëta të kullës së rrëzuar duke kërkuar shpëtim.
Ajo, Valentina, ka rënë të flerë përjetësisht në një dhomë të mbushur me rrecka të pista pa ngjyrë, që mban po të njëtën erë kalbësire e morti si e gjithë shtëpia gjysëm e shembur e Barmetajve. Urimi (që s’paska qenë i tillë), thonë të jetë vetëvrarë nga plumbat e të njëjtës armë 15 kilometra më larg, në një fshat tjetër, mes një are me misër, me armën e gjakut te koka. Asaj Valentinës, shërbimet e mortit ia kryen në oborr, e të paktët njerëz të dashur e përgjuan një natë të tërë nën yje kurmin e bërë shoshë nga plumbat e një arme që ca e quajnë “Sharrs” e të tjerë “Kallash”. Atë thonë ta kenë varrosur të tijtë, të cilët kur ishte gjallë ia mallkuan emrin.
7 kilometra nga Klosi e mijëra të tjera nga qytetërimi takuam Valdetin, vetëm 13 vjeç, i cili thotë se qau, kur pa të huajin që qëllonte kë të mundte me automatik dhe i ndiqte të motrën nën strehën e shtëpisë që ata po mundoheshin të rregullonin. Sonilën, 10 vjeç, që s’afrohet kurrë e megjithatë na ndjek si hije nëpër korridorin e errët të shtëpisë ku u bë gjëma. Nezirin, babain që rri vetëm ulur, mbi dy këmbë që me zor e mbajnë e që mezi ka kuptuar ç’ka ndodhur. Adivien, gruan që duket si muranë me duar të fshehura nën përparësen e zezë të fustanit, që pëshpërit po nuk qan, që ankohet, por nuk ka asnjë shpresë. Takuam Florianin, 15 muajsh, ndërsa flinte i vetëm mes mizash, mbi një djep të gdhendur kushedikur. U pamë me gjyshen, që nuk dëgjonte, por që na tha se nuk i duhej jeta kur vajzën ia kishin rrëmbyer ndër duar. Vrasësi ia ka përplasur kokën në gur, kur ajo i ka dalë përpara dhe është përpjekur ta ndalë, e tani gjyshja që nuk dëgjon mirë nga veshët, uron që të kishte vdekur.
7 kilometra nga Klosi e mijëra të tjera nga qytetërimi u ngjitëm mbi katër shkallë të kalbura të një kulle që dikur duhet të jetë mbajtur, por sot është gracka e nesër mund të jetë varri i 7 frymëve që jetojnë në të. Për ta gjetur na u desh të futemi në një rrugë fshati të shtruar me gurë të mprehtë e më pas t’i ngjitemi një kodre me toka të papunuara e të thata prej mungesës së ujit, mollësh të egra, e kullash të tjera të rrënuara si ajo. Të mësuar me mort, pritëm të dëgjojmë ndonjë zë vaji, por gjithandej kishte vetëm heshtje. 6 a 7 burra pjesa më e madhe komshinj e 6 a 7 gra të ulur në formë rrethi, në hijet e ca pemëve të egra, e që tymosnin cigare e flisnin nën zë. Ishin shenja e parë e mortit. Sipas dokeve ne u ulëm me ta. Se Barmetajt, nuk kishin odë për miqtë. Ndoshta kanë pasur, por sot në dhomën e miqve ishte ulur këmbëkryq vdekja, e kurrë kush nuk guxonte ta zbonte prej saj. Nën hije e një fiku po aq të egër sa toka e shkretuar prej ujit, u thanë shumë gjëra. U fol për një ujësjellës të lënë përgjysmë, për një tunel që do të sillte hekurudhën, e që në të vërtetë përpiu të gjitha burimet me ujë të fshatit.
Pastaj folën për vdekjen, me një gjuhë po aq të lashtë sa edhe malet e kodrat për rreth. Gjithçka kishte filluar të “djellënatën” (19 gusht 2006), kur një burrë i armatosur deri në dhëmbë, kishte shkelur mbi dërrasat e kalbura të shkallëve të shtëpisë së Barmetajve dhe u kishte drejtuar armën atëherë tetë frymëve që popullonin kullën. Kishte kërcënuar se do vriste babain ulok, nënën, tre fëmijët, foshnjën në djep dhe Valentinën, nëse kjo nuk i jepte paratë apo nuk kthehej të punonte për të. Vali s’kish dashur. Paratë ndoshta as i kishte e për t’u kthyer në “ferr” nëse nuk ishte aty, as që i shkonte mendja. “Motra i tha se ai e kishte torturuar, se i kishte vënë sa herë thikën në fyt, se e kishte rrahur dhe se ia kishte marrë të gjitha lekët dhe se tani ajo kurrë nuk mendonte të shkonte më me të”, tregon Valdeti, vëllai 13 vjeçar i të ndjerës. Dikur të “djellënnatën” gjyshja e vjetër sa ngjan me muret e kullës, ndoshta se mezi qëndron në këmbë e ndoshta prej vragave në fytyrë, që duken të njëllojta me të çarat në mure, është ngritur dhe e ka zbuar njeriun me armë. Askush nuk di të thotë si mundi gjyshja më shumë se 80 vjeçe, të largonte nga ndërtesa vdekjen, që sidoqoftë nuk iku larg.
Atë natë të trembur Barmetajt telefonuan në numrin e inspektorit të zonës në policinë e Klosit, por as ai as tjetër njeri nuk u duk në kullën e largët. Tre orë më vonë erdhi dhëndëri i shtëpisë (burri i të motrës së Nezirit), e vetmja mbrojtje e padobishme, deri sa vërtetë nuk mund të mbronte askënd. “Fola në celularë me policinë e Burrelit, madje mora një nga krerët e saj dhe pas disa minutash më telefon inspektori i zonës, njeriu që duhej të merrej me këtë ngjarje. “Po ti përse ke marrë në telefon në Burrel”- më tha- “Atë çështje po e ndjek unë dhe ai njeri është larguar nga Klosi”, tregon ai për bisedat me policinë. Ndërsa shton se i ka thënë punonjësit të shtetit se si e dinte se kërcënuesi kishte dalë nga Klosi, kur nuk kishte lëvizur as gishtin, e nëse e dinte përse nuk e kishte arrestuar. Përtej receptorit të telefonit të xhepit, i vetmi mjet që lidh fshatin me pjesën tjetër të botës u kishin lënë një takim për të bërë kallëzimin, të nesërmen në orën 9.00 të mëngjesit. Valentina kishte shkuar sëbashku me njërin nga vëllezërit. Kishin treguar gjithçka, e në mos gjithçka aq sa kanë mundur të thonë dhe policia u kishte lënë takim të nesërmen që nuk erdhi asnjëherë.
Të nesërmen që nuk erdhi asnjëherë…, Valentina dhe dy vëllezërit, e ndonjë komshi që kishte ardhur për t’i ndihmuar, kishin punuar gjithë paraditen për të ulur nga çatia e rrënuar e kullës së tyre tjegullat e çara, me shpresë se në një mënyrë a një tjetër do të mund të rregullonin diçka në atë ndërtesë të rrënuar. Të paktën aq sa të mund të mbante dimrin. Fqinjët thanë se vajza kishte sjellë aq para sa të mund të rregullonte shtëpinë, në të cilën e vetmja gjë e re ishte një shtrat i papërdorur për fëmijë, që ndoshta vajza e kishte blerë me paratë e trupit dhe turpit. Të nesërmen, kur komshinjtë që kishin ardhur për të ndihmuar shkuan secili në shtëpinë e tij, e kur Valentina bënte punën e muratorit në çatinë e shtëpisë, Urimi (që s’qe i tillë) doli nga një pyll i vogël me shkurre aty pranë. I armatosur me armën gati për zjarr. “Ai i tha motrës të zbriste nga çatia, por kur ajo nuk pranoi, e kërcënoi se do ta vriste dhe unë fillova të qaja”, – tregon Valdeti. Më tej 20-vjeçarja është hedhur nga çatia, duke u kacavjerrë, por në vend që t’i afrohej ish-tutorit, në atë moment kërcënuesit, e më pas vrasësit e vetëvrasësit, është larguar duke u përpjekur të mbrohet rrëzë mureve. Plumbat e parë nuk e kanë zënë, e në e kanë zënë nuk kanë lënë shenjë. Urimit i ka dalë në rrugë fillimisht vëllai i madh, 18 vjeç, i cili pa e ditur se ç’të bënte është detyruar të ikë nën kërcënimin e armës. Më pas, vdekjes i ka dalë sërish përpara gjyshja. Ekzekutori 32 vjeç e ka shtyrë këtë të fundit dhe e ka përplasur pas murit dhe sërish ka shtënë mbi vajzën. Plumbi i parë e ka detyruar Valentinën të hiqet zvarrë. Në korridorin me dërrasa të brejtura nga krimbat dallohen disa shenja gjaku, si njolla të zeza mbi blozën e mureve. “Ajo ka ecur deri në dhomën e dytë, e cila përdorej për të mbajtur rrecka pa fund, me shpresën që të dilte nga dritarja e kësaj e të hidhej sërish në rrugë, por nuk ia ka dalë e shkreta vajzë”, – tregon halla e saj, ndërsa na rrëfen vendin ku Valentina ka rënë për herë të fundit. Këtu ai ka shkrehur edhe disa herë armën e më pas ka ikur. Orë më vonë ka ardhur policia. Orë më vonë mjaft njerëz janë mbledhur rreth trupit të pajetë të vajzës, nënës, të shiturës. Vajin e kanë ligjëruar në qiell të hapur, mu në vendin ku autopsia, e vetmja gjë që i pati mbetur të bënte shtetit për Valentinën, numëroi 20 plumba në trupin e saj. Në të njëjtin vend, ku ndoshta Valentina kishte ëndërruar të kërcente me vellon që nuk e veshi as në dy “dasmat” e saj të pafata.
48 orë më vonë, kurrkushi Urim që u bë i njohur në të gjitha ekranet e vendit tonë të vogël se kishte masakruar me plumba një vajzë të pambrojtur, i kthen të njëjtën grykë vetes. Kështu mbyllet gjithçka, ose të paktën duket sikur mbyllet gjithçka. Ndoshta deri kur Floriani të ngrihet nga djepi, në mos u rrëzoftë në shkallët e kalbura, dhe të pyes për historinë e tij, nëse ai do të ketë një histori. Çfarë do t’i tregojnë Florianit? Ndoshta do t’i flasin për OJQ-të që e bëjnë luftën kundër trafikut të vajzave në salla seminaresh me kondicionerë. Ndoshta do t’i tregojnë për policët që i kapin kriminelët, pa lëvizur as gishtin nga shtëpia e tyre. Në fund fare, mund t’i tregojnë për të ëmën, vajzën, të shiturën, të prerën në besë nga shkallët e kalbura dhe muret e rrënuara të kullës së Barmetajve që nuk mundën ta mbronin. Botuar ne Standard

 

Krasta Krau